Πρόκειται για την απόλυτη πλάκα, που όμως γειτνιάζει με την πολιτική άβυσσο. Μέσα στην μίζερη πολιτική ζωή της τελευταίας δεκαετίας, η 41χρονη υποψήφια για την
αμερικανική γερουσία Christine O’Donnell, προσφέρει στο αμερικανικό κοινό μια ευκαιρία για δούλεμα και πλάκα που έχουν να ξαναδούν από την εποχή που η Monica Lewinsky...
Η σημερινή «Μόνικα», από το Delaware, γεμάτη σεξουαλική πληθωρικότητα, χασκογελάει χαριτωμένα την ώρα που οι σοβαροφανείς δημοσιογράφοι την ανακρίνουν σχετικά με το «προβληματικό» βιογραφικό της. Ένα βιογραφικό που προσομοιάζει με αυτό εκατομμυρίων Αμερικανών (λόγω οφειλών στην εφορία), και που συνιστά κανόνα για το 95% των μελών του κογκρέσου, που χρησιμοποιούν τις χρηματικές πολιτικές εισφορές και δωρεές, για προσωπικούς τους λόγους.
«Αυτά έγιναν όταν ήμουν στο λύκειο» διαμαρτύρεται με τσαχπινιά καθώς της δείχνουν πλάνα από την εκπομπή του 1999 Politically Incorrect, όπου εκστομίζει την περίφημη ατάκα «Έμπλεξα με τη μαγεία, αλλά δεν ήμουν ποτέ μέλος σατανιστικής ομάδας…». Μια πολύ πιο ελκυστική άρνηση από την αντίστοιχη του Κλίντον που έλεγε για τον μπάφο «… μα δεν εισέπνευσα τον καπνό».
Δεν μπορεί λοιπόν κανείς παρά να χαίρεται με την ενδεχόμενη εκλογική επιτυχία της O’Donnell στις 2 Νοεμβρίου, εναντίον του σφιγμένου Δημοκρατικού Chris Coons, ιδιαίτερα όταν δηλώνει πως «οι πρώτες μου συναντήσεις με μάγους ήταν σε ένα σατανιστικό βωμό, αλλά δεν το ήξερα. Υπήρχαν αίματα και κάτι άλλα πράγματα…».
Οι Δημοκρατικοί κοροϊδεύουν την εκκεντρικότητα των θέσεων της, υπονοώντας μάλλον πως ο αυνανισμός είναι μια αξιοσέβαστη δραστηριότητα την οποία μόνο οι παλαβοί απαξιώνουν.
Την παλιά όμως εποχή του Κλίντον, ελάχιστοι ήταν αυτοί που στήριξαν την υπουργό Υγείας Jocelyn Elders, που απομακρύνθηκε από τη θέση της , όταν δήλωσε πως «ο αυνανισμός προλαμβάνει επικίνδυνες μορφές σεξουαλικής δραστηριότητας στους νέους…» και πως «θα πρέπει να διδάσκεται ως μέρος της ανθρώπινης σεξουαλικότητας».
Όλα αυτά είναι ελαφρότητες εν μέσω της παράνοιας της αμερικανικής πολιτικής, όπου το περιοδικό Forbes παρουσιάζει στο εξώφυλλο του ένα άρθρο της Dinesh D’Souza που υποστηρίζει πως «Οι ΗΠΑ κυβερνώνται σύμφωνα με τα όνειρα ενός φύλαρχου Luo της δεκαετίας του 1950.
Αυτός ο γυναικάς αλκοολικός Αφρικανός σοσιαλιστής, που ήταν οργισμένος επειδή ο κόσμος δεν του επέτρεψε να πραγματοποιήσει τα αντι-αποικιοκρατικά του όνειρα, ορίζει σήμερα τα πολιτικά πράγματα της χώρας, μέσα από την μετεμψύχωση των ονείρων του στον γιο του».
Αυτή τη τρελή άποψη για τον Ομπάμα την υιοθετεί και την επικροτεί ένας από τους πλέον διαπρεπείς Ρεπουμπλικανούς, ο Newt Gingrich, που την χαρακτηρίζει «εκθαμβωτική».
Οι Δημοκρατικοί εστιάζουν στην O’Donnel, ελπίζοντας πως έτσι οι ψηφοφόροι θα καταλάβουν και θα καταψηφίσουν τους Ρεπουμπλικανούς. Αυτή είναι μια λάθος στρατηγική, διότι όπως όλα δείχνουν, οι υποψήφιοι του Tea Party, με τη στήριξη της Sarah Palin, τα πάνε μια χαρά σε μερικές μόνο πολιτείες.
Όχι όμως και η O’Donnell. Οι ψηφοφόροι έχουν καταλάβει πως κάνει μόνο για τηλεοπτική γλάστρα ή για συμμετοχή σε κανένα Dancing with the Stars. Υπολείπεται 15 ποσοστιαίων μονάδων του αντιπάλου της.
Όσο οι Δημοκρατικοί επιμένουν να εστιάζουν σε αυτήν, είναι σαν να εστιάζουν στην απειλή της κοκκινοσκουφίτσας αντί για αυτήν που κρύβεται στο δάσος. Είναι πολύ πιθανόν δηλαδή, οι Δημοκρατικοί να χάσουν τη πλειοψηφία στη γερουσία, αλλά και στη βουλή των αντιπροσώπων.
Θα μπορέσει ο Ομπάμα να επαναλάβει το θαύμα του Κλίντον, και να επανέλθει από την πολιτική καταρράκωση; Μάλλον όχι. Εν μέσω ύφεσης, και ενός Ρεπουμπλικανικού κογκρέσου, οι αντίπαλοι του θα είναι πολλοί, όπως και οι απογοητευμένοι οπαδοί του. Τα μαχαίρια είναι πολλά και είναι έτοιμα να μπουν στη πλάτη του. Όλα καλά και ενδιαφέροντα για τους δημοσιογράφους, αλλά δεν θα είναι όλα ελαφρά έως το τέλος. Ας απολαύσουμε λοιπόν την O’Donnel, όσο είναι καιρός.
If you liked this article why don't you share it:
Comments (0)
Δημοσίευση σχολίου