Αν η σημερινή FYROM ονομαστεί δήθεν "Μακεδονία του Βαρδάρη", οι πολίτες της τι ακριβώς θα δηλώνουν ως εθνική τους ταυτότητα; "Μακεδόνες" δεν θα δηλώνουν; Οι "Μακεδόνες του Βαρδάρη" είναι αυτόματα "Μακεδόνες" σκέτο και τέλος. Άρα πού βρίσκεται το "ακίνδυνο" του γεωγραφικού προσδιορισμού που μας "σερβίρουν"; Η γλώσσα τους πώς θα......
δηλώνεται, όταν αυτοί θα δηλώνουν "Μακεδόνες"; "Μακεδονική" δεν θα είναι η γλώσσα αυτών, που δηλώνουν εθνικά "Μακεδόνες"; Δικαιωματικά θα δηλώνεται ως τέτοια, ακόμα κι αν είναι η αγγλική ή η αρχαία κινεζική.
Πρέπει σε κάποια στιγμή να τελειώνει το δούλεμα με τον "γεωγραφικό προσδιορισμό", που υποτίθεται είναι η "κόκκινη" γραμμή της Ελλάδας και την έχουμε δει σε όλες τις "παρδαλές" της αποχρώσεις. Πρέπει να τελειώνει το παραμύθι με τις δήθεν μεγάλες "υποχωρήσεις" των Σκοπιανών μέχρι να "τσιμπήσουν" οι Έλληνες. Ο όρος Μακεδονία πρέπει να είναι αυτός, ο οποίος θα λειτουργεί ως γεωγραφικός προσδιορισμός και όχι το αντίθετο. Ο όρος Μακεδονία πρέπει να προσδιορίζει γεωγραφικά τους άλλους και όχι να προσδιορίζεται ο ίδιος από άλλους γεωγραφικούς προσδιορισμούς. Το γεγονός, δηλαδή, ότι χρησιμοποιούνται οι ίδιες λέξεις, δεν σημαίνει ότι εξασφαλίζεται το ίδιο αποτέλεσμα. Είναι άλλο πράγμα ο "μακεδονικός χαλβάς" και άλλο ο "χαλβαδένιος Μακεδόνας". Το πρώτο είναι τύπος χαλβά, ενώ το δεύτερο είναι τύπος "Μακεδόνα" ...και μάλιστα υβριστικός.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι είναι άλλο πράγμα να ονομάζεται η περιοχή "Μακεδονία του Βαρδάρη" και η λέξη Βαρδάρης να είναι ο γεωγραφικός προσδιορισμός της έννοιας "Μακεδονία" και είναι άλλο πράγμα να ονομάζεται η περιοχή "Μακεδονική Βαρδαρία" και η λέξη Μακεδονία να είναι ο γεωγραφικός προσδιορισμός της έννοιας "Βαρδάρης". Στην πρώτη περίπτωση η εθνική ταυτότητα συνδέεται με την έννοια Μακεδονία, ενώ στη δεύτερη περίπτωση η εθνική ταυτότητα συνδέεται με την έννοια του Βαρδάρη και της Βαρδαρίας.
Στην πρώτη περίπτωση ο πολίτης της "Μακεδονίας του Βαρδάρη" είναι "Μακεδόνας", που κατοικεί στην περιοχή της Βαρδαρίας, ενώ στη δεύτερη περίπτωση ο πολίτης της "Μακεδονικής Βαρδαρίας" είναι "Βαρδάριος", ο οποίος απλά κατοικεί σε ένα κομμάτι της Μακεδονίας, όπως κάποιος Έλληνας κατοικεί σε κάποιο άλλο μέρος της Μακεδονίας ή κάποιος Βούλγαρος σε κάποιο άλλο. Στην πρώτη περίπτωση η γλώσσα αυτού του πολίτη είναι η "μακεδονική", ενώ στη δεύτερη περίπτωση είναι η "βαρδαρική", άσχετα αν καί στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για την ίδια εκδοχή της βουλγαρικής γλώσσας.
Γι' αυτό τον λόγο ισχυριζόμαστε ότι κάποιοι μας "δουλεύουν" σε βαθμό εξοργιστικό. Για να καταφέρουν όλα αυτά τα πράγματα, δημιουργούν σύγχυση. Αναμιγνύουν τα ακίνδυνα με τα επικίνδυνα. Τα "άφλεκτα" με τα "εύφλεκτα". Τι σημαίνει πρακτικά αυτό. Ότι εκ του πονηρού κάποιοι συγκρίνουν τον όρο αυτόν με τον όρο της "Μακεδονίας του Πιρίν". Δεν είναι ίδια περίπτωση η "Μακεδονία του Βαρδάρη" με τη "Μακεδονία του Πιρίν". Γιατί; Γιατί η "Μακεδονία του Πιρίν" είναι άφλεκτη. Εξαιτίας της ύπαρξής της, δεν εκδηλώνεται αλυτρωτισμός.
Είναι γεωγραφικός προσδιορισμός μιας περιοχής, στην οποία είναι ξεκαθαρισμένο ότι την κατοικούν εθνικώς Βούλγαροι, οι οποίοι μιλούν τη βουλγαρική γλώσσα. Οι εθνικοί στόχοι των Βουλγάρων και άρα και οι στόχοι των κατοίκων της "Μακεδονίας του Πιρίν" είναι οι βουλγαρικοί και μέσα σ' αυτούς τους στόχους δεν είναι να "ενωθούν" με Έλληνες ή Αλβανούς ή Σέρβους, επειδή απλά κατοικούν σε ένα κοινό "οικόπεδο". Οι στόχοι των "Μακεδόνων του Πιρίν" είναι να εκβουλγαρίσουν και την υπόλοιπη Μακεδονία και όχι να εκμακεδονίσουν τον χώρο γύρω τους με πρώτη τη Βουλγαρία. Μπορούν να συνυπάρξουν επί αιώνες στον ίδιο χώρο με τους Έλληνες, χωρίς να αισθάνεται κάποιος από αυτούς "αλύτρωτος". Γι' αυτόν τον λόγο η "Μακεδονία του Πιρίν" δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για τους Έλληνες της Μακεδονίας.
Το ίδιο "άφλεκτη" είναι και η "Μακεδονία του Αιγαίου". Αυτή η Μακεδονία είναι "άφλεκτη", γιατί οι στόχοι της είναι οι στόχοι των Ελλήνων και —όπως συμβαίνει και με την περίπτωση των Βουλγάρων— δεν αποτελεί στόχο των Ελλήνων της Μακεδονίας να "ενωθούν" με τους Βούλγαρους ή τους Αλβανούς ή τους Σέρβους της υπόλοιπης Μακεδονίας. Είναι "συγκάτοικοι" στον ίδιο χώρο και όχι "αδέρφια". Δεν έχουν κοινούς στόχους, γιατί δεν είναι ίδιοι. Ο καθένας από αυτούς έχει ανάγκη τον δικό του χώρο και δεν αισθάνονται χωρισμένοι, που ονειρεύονται την "ένωση".