Τόσα ποιήματα σου είπα για την Πατρίδα μου αναίσθητε. Από το νηπιαγωγείο με βάζεις να σου λέω ποιήματα για τον Κολοκοτρώνη, για το έπος του 40, για την Ελλάδα. Και με χειροκρόταγες . Και με έσερνες στις παρελάσεις.
Με ποιο δικαίωμα τους αφήνεις να ξεπουλάνε την Ελλάδα; Δική σου είναι η Ελλάδα; Εχω περισσότερες μετοχές από εσένα στο μαγαζί που λέγεται Ελλάδα. Και έχεις υποχρέωση απέναντί μου. Απέναντι στις γενιές που θα έρθουν. Ποιος σου είπε ότι η ζωή σου σου δόθηκε για να καλοπεράσεις; Ποιος σε εξουσιοδότησε να χαρίσεις τα πάντα για να γλιτώσεις την άθλια ύπαρξή σου; Εχε χάρη ρε που δε μπορώ ακόμα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.
Μου λες ότι θες να κάνεις κάτι αλλά δεν ξέρεις τι...
Δεν ξέρω λοιπόν τι να κάνεις. Αυτό που ξέρω είναι ότι σήμερα, μια ομάδα πολιτών θα πάει στο προεδρικό μέγαρο και θα καταθέσει χιλιάδες υπογραφές πολιτών που απαιτούν την άρση της βουλευτικής ασυλίας.
Δεν ξέρω αν τα παιδιά αυτά θα πετύχουν κάτι. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν πας εσύ, δε θα πετύχουν τίποτα. Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και αν πας...
ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΣΗΚΩ ΕΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ .
ΑΛΛΙΩΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ, ΘΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ: "ΚΙ ΕΣΥ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ;
Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΦΛΙΚΙ ΣΑΣ!
If you liked this article why don't you share it:
Comments (0)
Δημοσίευση σχολίου